اشعار

از بین مـوج خــون گهــرم را بیاورید            جــان ز جان عــزیــزتــرم را بیاورید

طوفان غم به جان و دلــم مـوج میزند            آرام جــان شــعــلــه ورم را بــیـاورید

از حــرم آمد بــرون؛ جلــوۀ پیـغـمـبری            با رخ زهــرایــی و؛ بـا جَـنـَـمِ حیــدری

صحنۀ میدان بدل؛ شد به عجب محشری            گفت انابن الحسین؛ ریخت به هم لشگری

عطـر پیغمبر چنین در کربلا پیچیده است            یا نسیم مــوی اکبر در هــوا پیـچیده است

چرخـش شمشیر او سر میدواند مرگ را            بین دشمن ذوالفـقار مرتضی پیچیده است

ز جا خیــز ای گل لیلا امیدم بیشتر گردد            بگو بابا که نیرویی به زانو باز بر گردد

جوابــم را نمیگویی نگو اما نگــاهـم کن            که با هریک نگاهت سوی چشمم بیشتر گردد

ای جــوان غــرق در خــونم عـلی             خیز و بنگـر روی گــلگــونم علی

ازچه خــاموشی دگــر حـرفی بزن             با من خــونین جگــر حــرفی بزن

هرچه تیر آمده بر روی تنت جا شده است           بین میـدان کـرمت باز هـویدا شده است

آن قـدر نـیزه نشـسته به روی پیـکـر تو           هر کسی دیده تو را گفته علی پا شده است

هرگـز دوبـاره مثل تو پیـدا شود عـلـی            بعد از تو خـاک بر سر دنیـا شود علی

از این درخت پر ثمر اصلاً بعید نیست            یا مصطـفی شود ثـمـرش یا شـود علی

از نسل حیدری و دلاورتر از تـو نیست          یعنی پس از علی، علی اکبرتر از تو نیست

منطق قبول داشت که با خلق و خوی تو          شخصی میان خلق پیمبرتر از تو نیست

خـواهـم اگـر به آن قد و بـالا ببـینـمت           باید تو را به وسعت صـحـرا ببـینـمت

حالا که نیزه خورده و پهلو گـرفته ای           پیغـمـبرم... به کـسـوت زهـرا ببـینمت

رفتــی و لـرزه بـه جــان پـدرت افتـاده           از نفس، خواهر من پشـت ســرت افتـاده

همۀ دشت پر ازعطر پیمبــر شده است           هر طرف تکه ای از بال و پرت افــتاده

زود آمـدم کـنار تـو اما چـه دیــر شـد            بـابـایِ داغ مرگ جوان دیده پـیـر شد

کامـم هـنـوز تشنـۀ آن کام تـشنه بــود            امـا لـب تو چـشـمـۀ خـون کـویــر شد

مُردم ز بس كه بر بدنت بوسه می زنم            بر كـام خشك خـنده زنت بوسه می زنم

بر زلف خون پر شكنت شانه می كشم            بر زخـم هـای دل شكـنت بـوسه می زنم

چون به میدان ز حَـرَم اكـبـر رفت            دل ز جان شـست سوى دلبـر رفت
روح از جــسـم حـرم یـكـسر رفت            هـمـه گـفـتــنـد كه پـیـغـمـبـر رفـت

ای تـجــلـّی صـفـــات هــمـۀ بـرتــرهــا           چـه قـدر سخـت بـود رفـتـن پیـغـمـبرهـا

قد من خم شده تا خوش قد و بالا شده ای           چون که عشق پدران نیست کم از مادرها

گـیسو به باد می دهی و دلبـری عـلـی            پا در رکاب می زنی و محشری علی

ابـرو نهـان کن از نظر خـیـرهٔ حسود            آئـیـنه دار صـورت پـیـغـمـبـری علی

این نیـزه ها که روی تنت قـد کـشیده اند            انگـار تـیـغ به روی محـمد کـشـیـده اند

تا این که خوب خوب جـدایت کنند، آه!            هر گـوشه هر طرف که نباید کشیده اند

خـواهـم که بـوسـه ات زنـم اما نمی شود            جـایی بـرای بـوسـه که پـیـدا نـمی شـود

لب را به هم بزن و نفس زن که هیچ چیز            شـیـرین تـر از شـنـیـدن بـابـا نـمـی شـود

دویـده ام ز حـرم تـا که زنـده ات نـگــرم           مبـنـد دیـده کمی دست و پا بـزن پـسـرم

ز مصحـف تنت این آیـه های ریختـه را           چگـونه جمع کـنم سوی خـیمـه ها بـبـرم

تـو در تـجــلّـیــاتِ الـهـی چـنـان گُــمـی            دنـبـال مـرگ مـ�

لبت دو پارۀ آتش دلـت پُر از شرر است           دهان خشک پدراز لبِ تو، خشک‌تراست

تو پاره پاره شدی،قلب من پرازخون است           تو تشنه‌ای، نفـسِ من شرارۀ جگر است